Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ιερά κειμήλια...*

...θεωρώ τις χειροπιαστές αναμνήσεις από το παρελθόν, 
που είδαμε στις τελευταίες αναρτήσεις.
Κειμήλια που αν παρατηρήσεις το καθένα χωριστά,
θα σου αποκαλύψουν πρόσωπα, 
γεγονότα, καινούρια μέρη, άλλες εποχές.
Αν σταθείς και αφουγκραστείς θα σου πουν ιστορίες γοητευτικές, 
τραγικές, λυπημένες, χαρούμενες, αστείες.

Το οδοιπορικό σ΄αυτές τις μνήμες δεν έχει τελειωμό.
Όμως θα σταματήσω εδώ,
αγγίζοντας με αγάπη κειμήλια που έλαβα,
όπως με αγάπη με αγκάλιασαν οι πονεμένοι αυτοί άνθρωποι.

 Τα πεθερικά μου.
Ο παππούς Θανάσης και η γιαγιά Παρασκευή.

 
 Έχω πάντα καλογυαλισμένο το μπακιρένιο καφεκούτι του παππού.
Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη για καφέ και ζάχαρη.
Το χρησιμοποιούσε ως το τέλος του
στην προετοιμασία του "γκαϊφέ" όπως έλεγε.


Τα καναπελίκια της πεθεράς μου και τα μαντιλάκια της.
Όταν μπήκαν οι πρόσφυγες στα σπίτια που τους έδωσε το κράτος 
έναντι κάποιας πληρωμής, ήταν άδεια.
Τα έντυσαν με τα απαραίτητα και τα στόλισαν με τον καλύτερα τρόπο.
Το μιντέρι - ο αυτοσχέδιος καναπές- ντύθηκε με τα καναπελίκια.
Ογδόντα ετών χειροποίητο κέντημα, αναλλοίωτο, ανεξίτηλο.
Τέσσερα κομμάτια, για το κάθισμα, την πλάτη και τα μπράτσα.
Ένα εργόχειρο του ΄28 με ΄29
για να θυμάσαι την 
γιαγιά Παρασκευή.
Έγραψε η γιαγιά στο καρτελάκι και τα έδωσε στην εγγόνα της το 1989.


Μαζί με την μαξιλάρα, κεντημένη στο χέρι.
Μαξιλάρα το έλεγε αφού ήταν ένα
μονοκόμματο μαξιλάρι για το ζευγάρι.
Έχει μήκος ένα μέτρο και κάτι.
Φανταστείτε τις συνήθειες εκείνης της εποχής.


 Τα στεφανολούλουδα και οι γιρλάντες όπως τα έλεγε,
που κράτησε μια ζωή και ήθελε να τα πάρει μαζί της.
Να πω την αμαρτία μου τα μισά της βάλαμε,
τα υπόλοιπα μοιραστήκαμε τα παιδιά της.
Θα τα δείτε πάνω στο νυφικό της φόρεμα.


Τον άγιο Νικόλα που στόλιζε το εικονοστάσι της μαζί με άλλες εικόνες
και τώρα στολίζει το σπίτι μου.


 Εδώ η μητέρα της, η προγιαγιά Νικολέτα.
Η Αρχόντισσα, όπως την ονομάζει ο άνδρας μου,
γιατί Αρχόντισσα ήταν...


... και η σαΐτα της.
Πόσων χρόνων, δεν ξέρω.



Δύο οικογένειες που έγιναν μία και ... φροντίζει να θυμάται.
Δύο οικογένειες που κατοικούσαν στην ίδια πατρίδα
και τώρα συγκατοικούν εδώ,
στην κορνίζα που έφτιαξε ο πεθερός μου,
ο παππούς Θανάσης.

Για κάποιους δεν έχουν νόημα και ενδιαφέρον όλα αυτά.
Όχι μόνο γιατί αφορούν ξένους προς αυτόν ανθρώπους,
αλλά και γιατί δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στα παλαιά αντικείμενα.
Εκείνα ίσως που δεν έχουν οικονομική αξία.
Για εμένα αυτά και εκείνα του παππού Γιάννη είναι ανεκτίμητα.
Έχουν ιστορία και πορεία μέσα στον χρόνο.
Τα κειμήλια αυτά είναι της οικογένειας,
αλλά σαν αυτά υπάρχουν δεκάδες άλλα ίδια,
όπως ίδια ήταν και η πατρίδα για πολλούς πρόσφυγες.
Θα μπορούσα να πω και να δείξω άλλα τόσα, μα δεν χρειάζεται.
Θυμήθηκα, συγκινήθηκα και μοιράστηκα αυτές τις μνήμες,
με όσους τιμούν τις ρίζες μας.
Μάζεψα και φύλαξα θησαυρούς των προγόνων μου.
Έχουν μεγάλη αξία για την οικογένειά μας.
Είναι η ιστορία μας, οι ρίζες μας
και είμαι υπερήφανη γι αυτές.


Σας ευχαριστώ.





Μην ξεχάσετε να μεγεθύνεται, 
έχουν ενδιαφέρον.






31 σχόλια:

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Θα μπορούσα να πω "ευχαριστούμε", αλλά δεν θέλω να φανεί εκπροσωπώ και άλλους, εκτός από μένα!
Γιαυτό λέω ευχαριστώ, που μοιράστηκες αυτά τα κειμήλια μαζί μου, Αγαπητή φίλη!
Καλό βράδυ!

Dimos El Grec είπε...

Θαλασσένια είσαι πολύ τυχερή που έχεις τέτοια αντικείμενα!!!

VAD είπε...

"Καλημέρες" και "μπάντες" δεν ειδα,τις κρατάς για επόμενη αναρτηση;:)
Ετοιμη για ν'ανοίξεις λαογραφικο μουσειο εισαι....

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης είπε...

Πάλι με έκανες να θυμηθώ τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου.Αν και στενάχωρες μνήμες ,διότι έχουν φύγει και τέσσερις,εξαιτίας σου τους ξανθυμάμαι.Όχι ότι λησμονήθηκαν ποτέ.

Σε ευχαριστώ...

Καλή σου μέρα.

Υ.Γ.:Τώρα κατάλαβα ότι οι αστερίσκοι ήταν ένα είδος αντίστροφης μέτρησης.Δηλαδή τέλος?Κρίμα.Από μία άποψη.Από την άλλη όμως πιστεύω ότι υπάρχουν κειμίλια που πρέπει να κρατάμε μόνο για μας.

Μαριάνθη είπε...

Συγχαρητήρια!!
Τυχαία σε βρήκα μέσω Δύσπιστου και νιώθω τυχερή. Αυτή την εικόνα του Αγίου Νικολάου τη θεωρώ εξαιρετική, την έχω δει και σε άλλο σπίτι στο Πλωμάρι, αν όχι ολόιδια , σχεδόν ίδια.
Και πάλι μπράβο, φεύγω γεμάτη.

ΕΛΕΝΑ είπε...

Με συγκίνησε πολύ η ανάρτησή σου!!
Είσαι τυχερή, έχεις θησαυρούς στα χέρια σου, σε ευχαριστούμε πολύ που τους "μοιράστηκες" μαζί μας!

eleni είπε...

Τι όμορφη ανάρτηση!Κειμήλια και κιτρινισμένες φωτογραφίες μας κρατουν σφιχτά δεμένους με τις ρίζες μας.
Φιλιά από τα βόρεια του νομού!

Γιώργης Σαράτσης είπε...

Αναμνήσεις. Πολλοί λόγοι για να ζεις...

agrampelli είπε...

Τι όμορφα...ΤΙ ΟΜΟΡΦΙΑ!!!
Αναμνήσεις "κούκλες"...

Καρπουζοκέφαλος είπε...

Όλα είναι υπέροχα, αλλά το καλύτερό μου (αυτής της ανάρτησης), είναι το τεράστιο κοινό μαξιλάρι!
Για τα κοινά όνειρα... Υπέροχο.

Thalassenia είπε...

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ

Κι εγώ σ΄ευχαριστώ που μου έκανες παρέα και τα είδαμε μαζί.

Καλό απόγευμα.

Thalassenia είπε...

Dimos El Greg

Γιατρέ μου το ξαναείπαν αυτο και απάντησα: ναι, έτσι αισθάνομαι.

Χαιρετώ από την πατρίδα.

Thalassenia είπε...

VAD

Να είμαστε καλά, στην επόμενη επέτειο ίσως έχει συνέχεια.
Το σαλόνι δεν είναι έθνικ όπως είπες, αλλά μια πινελιά την έχει.

Χαιρετώ σε και ανέμενε

Thalassenia είπε...

Παπαστρατής

Γειά σου φίλε μου Ιωάννη.
Ένα δείγμα ήταν και είναι αρκετό.
Το πνεύμα των αναμνήσεων ήθελα να δώσω.

Να είσαι καλά.

Thalassenia είπε...

Μαριάνθη

Καλώς ήρθες από τον φίλο ΔΥΣΠΙΣΤΟ

Η εικόνα είναι πολύ συνηθισμένη.
Ακόμα κι εγώ έχω άλλη μία από τη μεριά της μαμάς.

Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Thalassenia είπε...

ΕΛΕΝΑ

Κι εγώ σ΄ευχαριστώ καλή μου.
Με τιμάτε με την παρουσία σας σε αυτές τις αναρτήσεις.

Φιλιά θαλασσένια.

Thalassenia είπε...

eleni

Συντοπίτισσα καλώς ήρθες.
Αν τα φυλλάμε κρατάμε τους δεσμούς με τις ρίζες μας.

Θα ανοίξω πόρτα με σένα να παίρνω μυρωδιά και εικόνες από την όμορφη παραλία σου, που γνωρίζω και επισκέπτομαι από το 80. Αρκεί να σου πω ότι αποκλειστήκαμε εκεί δύο μέρες τότε από χίονι.
Τι όμορφα που ήταν!!!

Σ΄ευχαριστώ πολύ.

Thalassenia είπε...

Alastor

Ταξίδι στο παρελθόν που σου χαρίζει πολλά.
Σ΄ευχαριστώ.

Thalassenia είπε...

agrampelli

Κομμάτια που μιλούν στην καρδιά, αρκεί να τα ακούσεις.

Καλό απόγευμα.

Thalassenia είπε...

Καρπουζοκέφαλος

Με κάνεις να χαίρομαι διπλά που το έδειξα.
Για να μη νομίζω ότι μόνο εγώ εντυπωσιάστηκα από την τότε λογική του "συννενώνειν"

Να είσαι καλά.

ξωτικό είπε...

ένας γλυκός αναστεναγμός !!

τι άγια που...αμάρτησες !
με πόση αγάπη τους κρατάς ζωντανούς
Τι γαλήνια δικαίωση γι αυτές τις τόσο ταραγμένες ζωές !
σ'ευχαριστώ για αυτό το αίσθημα που διαχέεις !

Thalassenia είπε...

ξωτικό

Σ΄ευχαριστώ για το βούρκωμα στα μάτια.
Με συγκινούν τα λόγια σου γιατί τα νιώθω τόσο αληθινά.

Καλό σου βράδυ.

Eva F. είπε...

Τρυφερές αναμνήσεις με όμορφες εικόνες!
Να είσαι καλά Θαλασσένια μου!

α Κενταύρου είπε...

H κάθε νοικοκυρά ήταν καλλιτέχνης,ακόμη και η 3α όταν τη γνώρισα κεντούσε στο βελονάκι,και έκανε άλλα κεντήματα,όταν μπήκαμε στο σπίτι μας το 1986 κέντησε σε καμβά μια παραδοσιακή ανθοδέσμη και την έκανε κορνίζα να θυμούνται οι απόγονοι.
Χάθηκε αυτός ο δημιουργικός πολιτισμός,αυτή η αρχοντιά της καθημερινότητας έγινε κινέζικα σταμποτά.Οταν πήγαμε στο χωριο βρήκαμε πρόσφατα ένα ολόμαλλο σάισμα στον αργαλιό ,βαμένο με το χέρι ένα βαθύ πρασινομπλέ για το τζάκι.

Thalassenia είπε...

Eva F.

Έτσι ακριβώς, σ΄ευχαριστώ.

Να είσαι καλά.

Thalassenia είπε...

α Κενταύρου

Αυτό το πρασινομπλέ χρώμα πολύ θα ήθελα να το δώ.

Έτσι είναι η εξέλιξη και το τίμημά της. Αντί να κεντώ κάθομαι εδώ και "κουτσομπολεύω"

Καλό βράδυ και στην 3α.

nikiplos είπε...

Αγαπητή θαλασσένια καλησπέρα κι από εδώ... είχα πει και στο προηγούμενο ποστ, πως όλοι αυτοί οι θησαυροί είναι ανεκτίμητοι... μέταλλα πολύτιμα που διαφυλάσσουμε στην καρδιά μας και στηρίζουμε τις καλύβες μας στην άμμο που βρέχει η θάλασσά μας χιλιάδες χρόνια τώρα...

και το φως που βγαίνει από αυτές τις παλαιές φωτογραφίες, που δεν έχει σημασία αν δεν είναι δικοί μας συγκενείς... είναι τόσο όμοιοι και μακρινοί όλοι τους... και εμείς αγωνιούμε απλά αν σταθούμε άξιοι της χαράς της ζωής που μας πρόσφεραν...

φιλιά

Thalassenia είπε...

nikiplos

Πόσους προβληματισμούς αφήνουν τα λόγια σου!!!

Να είσαι καλά.

Thalassenia είπε...

Thalassokrartor

Ο άνδρας της προγιαγιάς Νικολέτας «άφησε» ένα παιδί στην παλιά πατρίδα, τη Φανούλα. Έτσι, που δεν μπορούσε να πάρει τίποτα από εκείνο μαζί του, παρά μόνο μνήμες.
Σαράντα ημέρες μετά που ήρθαν εδώ "έφυγε" με τον καημό αυτό.
Από όποια πατρίδα και αν ερχόταν, ο καημός του δεν θα λιγόστευε, το ίδιο θα γινόταν. Και οι δυο πατρίδες είναι.

Στην μνήμη της Φανούλας και της πεθεράς μου που την μνημόνευε.

Το μαγαζάκι της Οδού Ονείρων είπε...

Είχα και γω μια γιαγιά Παρασκευή... Μου'δωσε το όνομά της-και, θα'θελα να πιστεύω, και το μυαλό και την καρδιά της...Είναι ο μόνος κρίκος που μας ενώνει με την Εύβοια. Παιδί πολύτεκνης, πάμφτωχης οικογένειας από τους Κουρκουλούς, έφυγε στα εφτά της χρόνια με τους νέους, θετούς γονείς της για τη Σκιάθο-όπου και έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής της. Θέλω να πιστεύω ότι βρήκε εδώ όσα της έλειπαν-πάντως σίγουρα η Σκιάθος ακόμα έχει να λέει για το διαμάντι που το έλεγαν Παρασκευή Λιάσκου. Η γλυκιά μου πλήρωνε μέχρι τα εφτά της χρόνια τον απαγορευμένο έρωτα των γονιών της-εκείνη πλούσια, εκείνος φτωχός-ο πατέρας της νύφης άπονος, την έδιωξε χωρίς πεντάρα. Κι η μικρή Παρασκευή πλήρωσε πρώτα με τρομερή φτώχεια, και κατόπιν με το ξεσπίτωμα-κι ας βρήκε μετά στη Σκιάθο τον παράδεισό της. Όποτε άκουγε τη Βουγιουκλάκη να τραγουδάει το "Κλωτσοσκούφι" βούρκωνε...Και τα τελευταία εικοσιδύο χρόνια της, που τα πέρασε κατάκοιτη, έλαμψε με την αγάπη της σαν χαμογελαστός μάρτυρας.
Γιαγιά μου, θυμήσου και μας στον καινούργιο σου παράδεισο.....

Thalassenia είπε...

Συγκινητική η ιστορία της γιαγιάς σου, με ευαισθησία και δύναμη ψυχής.

Να είσαι καλά, να την θυμάσαι.